Protokół MIDI (1982) to bardzo skuteczna metoda zapewniania informacji dotyczących odtwarzania utworów muzycznych.
Format ten jest również wykorzystywany w różnych aplikacjach, np. systemach multimedialnych czy grach.
Pliki MIDI nie zawierają danych audio, ale tylko instrukcje dla syntezatora, który jest odpowiedzialny za wytwarzanie dźwięku. Instrukcje te mają formę komunikatów MIDI, które przekazują do kolejnych urządzeń informacje, jakie nuty należy grać, z jakim natężeniem dźwięku, w jakim czasie i za pomocą jakich instrumentów.
Komunikaty MIDI zawierają informacje wykonawcze, a mianowicie:
- Note On (moment aktywacji danej nuty + numer odpowiedniego przycisku)
- Note Off (moment dezaktywacji nuty + numer odpowiedniego przycisku)
- Szybkość (siła, z jaką wciskany jest przycisk: zwykle reguluje głośność)
- Program (określa rodzaj instrumentu)
- Zmiany czasu (zwalnianie i przyspieszanie)
Dane MIDI są z kolei przesyłane do modułu dźwięku lub ekspandera sygnału, który odpowiada na polecenia, wytwarzając dźwięki zgromadzone za pomocą różnych technik. W tym przypadku potrzebna jest o wiele większa pamięć (co najmniej trzy rzędy wielkości) w porównaniu z kodowaniem audio. Przy dobrym kodowaniu MIDI i dobrej jakości ekspandera osiąga się bardzo dobre rezultaty.
Niektóre sekwencery umożliwiają miksowanie ścieżek MIDI z nagraniami audio.
Na podstawie plików MIDI można też dokonać kodowania do zapisu nutowego. Takie kodowanie wymaga uprzedniej kwantyzacji czasu to jest dopasowania do wartości nut tak, aby otrzymać prawidłowy zapis, nie biorący pod uwagę czasowych niedokładności wykonania.